-
1 δίχα
δίχα (δίς), zwiefach; – a) zwiefach getheilt, getrennt; Apoll. Lex. Homer. p. 59, 17 Δίχα· διχῶς, εἰς δύο; vgl. διχϑά, ἄνδιχα, διάνδιχα; δίχα πάντας ἠρίϑμεον, ich theilte alle in zwei Haufen, Od. 10, 203; δίχα πάντα δέδασται 15, 412; δίχα κεῖται Pind. P. 5, 93; δίχ' ἀνεῤῥήγνυ Soph. Ai. 232; δίχα διαστᾶσαι Her. 4, 180; δίχα πρίειν, entzwei sägen, Thuc. 4, 100; δίχα διαλαβεῖν Plat. Theaet. 147 e u. öfter; διατέμνειν, διελεῖν, Conv. 190 d Soph. 221 e; auch τὰ δίχα τμήματα, Legg. V, 745 d; δίχα ποιεῖν, trennen, Xen. An. 6, 2, 11. – Uebertr., von zweierlei Meinung, zwiespältig, uneinig, δίχα δέ σφισιν ἥνδανε βουλή Il. 18, 510; δίχα ϑυμὸν ἔχοντες 20, 32; δίχα βάζειν, dem ἕνα ϑυμὸν ἔχειν entgeggstzt, Od. 3, 137; vgl. noch 16, 73. 19, 524. 22, 333; δίχα μοι νόος Pind frg. 232; εἰ καὶ σῆς δίχα γνώμης λέγω, anders als du meinst, Soph. El. 537; δίχα αἱ γνῶμαι ἐγίγνοντο Her. 6, 109, u. öfter; δ. ψηφίζεσϑαι Xen. Mem. 4. 4. 8, u. ä.; δίχα πέφυκε τοῠ ἑτέρου Thuc. 4, 61, abgesondert, verschieden sein; vgl. Aesch. Prom. 927 ὅσον τό τ' ἄρχειν καὶ τὸ δουλεύειν δίχα, was für ein Unterschied ist; dah. – b) getrennt, abgesondert; οἰκεῖν Soph. O. C. 608; vgl. Ant. 164 ἐκ πάντων δίχα ὑμᾶς ἔστειλ' ἱκέσϑαι; auch = abgesondert, vor allen, wie οἶος Ἀτρειδῶν δίχα Ai. 737, u. so öfter; δίχα τινός, ohne Jemand, außer ihm, Aesch. Ch. 767 Spt 25 Ag. 835; κενὴ οἴκησις ἀνϑρώπων δίχα Soph. Phil. 31; πόλεως δίχα, ohne die Bürgerschaft, d. i. ohne ihren Befehl, O. C. 48, u. so öfter bei Dichtern, gew. dem gen. nachgesetzt; δίχα ϑηλειάων Theocr. 25, 107: vgl. D. Hal. 7, 19.
-
2 διχα
I(ῐ) adv.1) надвое, пополам(ἀριθμεῖν τινας Hom.; πρίειν Thuc.; τέμνειν Plat. или ποιεῖν τι Xen.; διαίρειν и διῃρῆσθαι Arst.)
ἐὰν δ. ἥ ἐκκλησία γένηται Arst. — если голоса собрания разделятся поровну2) двояко, различно, по-разномуδ. θυμὸν ἔχειν Hom. — быть в разладе;
ἐγίνοντο δ. αἱ γνῶμαι Her. — мнения разделились;τό τ΄ ἄρχειν καὴ τὸ δουλεύειν δ. Aesch. — повелевать и служить - вещи разные:δ. φρεσὴ μερμηρίζειν Hom. — колебаться в душе3) отдельно, врозь(διαστᾶσαι πρὸς ἀλλήλους Her.; οἰκεῖν Soph.)
II1) отлично (от), несходно (с), вразрез (с)(ἄλλων Aesch.)
σῆς δ. γνώμης λέγω Soph. — я говорю не по-твоему2) без(φάους Aesch.; ἀνθρώπων Soph.)
3) без ведома, без согласия(πόλεως Soph.)
4) помимо, кроме(τίς δ. Διός; Aesch.)
5) вдали, отдельно от(ταῦροι δ. θηλειάων Theocr.)